-Τι ετοιμάζετε;
-Πουτίγκα Γιορκσάιρ.
-Πουτίγκα Γιορκσάιρ! Τι μου λέτε! Και από εκείνο το θεσπέσιο ροσμπίφ της παλιάς Αγγλίας θα φάμε σήμερα;
-Ασφαλώς.
-Υποπτεύομαι μάλιστα πως θα έχει μεγάλη επιτυχία. Μυρίζει υπέροχα!
Ο ΦΟΝΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Ανν Μαρτινετί - Φρανσουά Ριβιέρ: Σασπένς Καραμελέ (Ηλέκτρα, 2005)

Η Μαίρη γύρισε, άναψε το φως, προχώρησε προς το παράθυρο, τράβηξε τις κουρτίνες, και μόνοτότε παρατήρησε το πρόσωπο της Άντελ Φόρτεσκιου’ ένα πρόσωπομελανό, μεμάτια γουρλωμένα και μισάνοιχτο, στραβωμένο στόμα. Δίπλα της βρισκόταν μια μισοφαγωμένη φρυγανιά αλειμμένη με μαρμελάδα βερίκοκο κι ένα μισογεμάτο φλιτζάνι. Ο θάνατος την είχε βρει πριν τελειώσει το τσάι της.

ΕΝΑ ΑΛΛΟΘΙ ΓΙΑ ΤΡΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ

ΣΚΟΟΥΝΣ

Προτού ξεκινήσετε την Παρασκευή, προθερμαίνετε τον φούρνο στους 240ο C και λειώνετε το βούτυρο. Μέσα σε μια γαβάθα ανακατεύετε καλά το αλεύρι, τη μαγιά και το αλάτι. Προσθέτετε το λειωμένο βούτυρο, το γάλα, τη ζάχαρη και τα αυγά, ανακατεύοντας προσεκτικά καθώς προσθέτετε ένα ένα τα υλικά. Αν έχετε χρόνο, μπορείτε να διαχωρίσετε τους κρόκους από τα ασπράδια και να χτυπήσετε τα ασπράδια μαρέγκα προτού τα προσθέσετε στη ζύμη, ώστε το μείγμα σας να γίνει πιο αφρώδες. Ωστόσο, αυτό δεν είναι απαραίτητο.

Πλάθετε τη ζύμη, την αφήνετε να «ξεκουραστεί» όσο αλείφετε τις φόρμες με βούτυρο και τις πασπαλίζετε με αλεύρι. Γεμίζετε τα ¾ από κάθε φόρμα και τις τοποθετείτε στο ταψί του φούρνου.

Ψήνετε για 20 λεπτά περίπου, μειώνοντας τη θερμοκρασία στους 200ο C στα μέσα του ψησίματος, μόλις διαπιστώσετε ότι τα σκόουνς έχουν φουσκώσει.

Τα αφήνετε να κρυώσουν πάνω στη σχάρα προτού να τα βγάλετε από τις φόρμες. Τα σερβίρετε χλιαρά και τα συνοδεύετε με σαντιγύ και ζελέ φραγκοστάφυλο (ή με κρέμα του Ντέβον, αν είχατε την τύχη να βρεθείτε πρόσφατα στα πάτρια εδάφη της μις Κρίστι).

Ανν Μαρτινετί - Φρανσουά Ριβιέρ: Σασπένς Καραμελέ (Ηλέκτρα, 2005)

Για τσάι στης Μις Μαρπλ

Το απογευματινό τσάι είναι η κατεξοχήν αγγλική τελετουργική συνήθεια, αλλά και μια παράδοση που, στην Αγγλία του σήμερα, τείνει να εκλείψει. Το τσάι ως ρόφημα πρέπει σαφέστατα να διακρίνεται από το ελαφρύ γεύμα –«high tea» ή «meat tea»- που συνοδεύει το τσάι αυτό καθαυτό και που αρχικά ονομαζόταν «afternoon tea», επειδή λαμβανόταν γύρω στις πέντε το απόγευμα, εξού και το περίφημο «five o’ clock tea», με ένα φλυτζάνι παχύρρευστη σοκολάτα ανά χείρας. Λέγεται ότι αυτή που καθιέρωσε την ώρα και το περιεχόμενο του «five o’ clock tea» ήταν η Άννα, σύζυγος του δούκα του Μπέντεφορντ, καθώς τη συγκεκριμένη ώρα της ημέρας αισθανόταν «μια αδυναμία». Τον 190 αιώνα, οι Άγγλοι έπαιρναν πλουσιοπάροχο πρωινό με κρέατα και αυγά, το μεσημέρι έτρωγαν στο πόδι και το βράδυ δεν δειπνούσαν πριν από τις οκτώ. Συνεπώς, το μικρό κενό στο στομάχι που αισθανόταν η δούκισσα του Μπέντφορντ ήταν απόλυτα φυσιολογικό.

Όσο για τη «δούκισσα του θανάτου», εν προκειμένω, στα μυθιστορήματά της η τελετουργία του τσαγιού έχει ήδη χάσει κάτι από την παλιά της αίγλη. Στο περιθώριο μιας από τις έρευνές της (στο Διπλό είδωλο στον σπασμένο καθρέφτη), η Μις Μαρπλ προτείνει στον Ντέρμοτ Κράντοκ: «Αν έχετε χρόνο, ελάτε να πάρουμεμαζί το τσάι μας μια από αυτές τις μέρες… αν πίνεται τσάι ακόμη. Ξέρω ότι πολλοί νέοι σήμερα θεωρούν το “afternoon tea” κάτι ξεπερασμένο…» […]

Μακριά από το νησί τους, οι Άγγλοι είναι αμείλικτοι όσο αφορά στην ποιότητα του αναζωογονητικού αφεψήματος. Σύμφωνα με την Άγκνες Ρέπλιερ, συγγραφέα του αξεπέραστου To think of tea! «το γεγονός ότι το αγγλικό τσάι κατάφερε να επιζήσει στην αρχή της ύπαρξής του είναι ένα από αυτά τα θαύματα που κατά καιρούς αποκαθιστούν την πίστη μας σ’ έναν κόσμο ιδιαίτερα εχθρικό». Τόσο το χειρότερο για τον επιθεωρητή Ντέιβυ που, ποδοπατώντας με τα χοντροπάπουτσά του την παχιά μοκέτα του σαλονιού στο ξενοδοχείο Μπέρτραμ, προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του –για να του δώσει κουράγιο- ότι το “five ο’ clock tea” είναι παρελθόν, όπως και το πουλί Dodo του νησιού Μαυρίκιος».

Ανν Μαρτινετί - Φρανσουά Ριβιέρ: Σασπένς Καραμελέ (Ηλέκτρα, 2005)

"Αχ! Η πουτίγκα, αυτή η παλιά καλή εγγλέζικη σπεσιαλιτέ την οποία λατρεύουν οι ηλικιωμένες δεσποσύνες, αφού στην αφράτη ζύμη της ξαναβρίσκουν την έγνοια για τον σωστό υπολογισμό των υλικών και την αγάπη τους για την παράδοση... τι γίνεται, όμως αν η πουτίγκα μεταβληθεί σε εργαλείο για φόνο;

Η Άγκαθα Κρίστι αγαπούσε το καλό φαγητό, και ήξερε πώς να μεταβάλλει τα πιο λαχταριστά πιάτα σε παγίδες θανάτου! Στις σελίδες των αστυνομικών μυθιστορημάτων της «μεγάλης κυρίας του εγκλήματος», ακόμα κι ένα ορεκτικό σάντουιτς από τα χέρια ενός δολοφόνου αρκεί για να στείλει το θύμα του «εν τόπω χλοερώ»... Στις συνταγές που περιλαμβάνονται εδώ, οι συγγραφείς, μανιώδεις αναγνώστες της Κρίστι, αφαίρεσαν μεν το αρσενικό και τη στρυχνίνη (!) κράτησαν όμως τους αριστοτεχνικούς συνδυασμούς και την απαράμιλλη πρωτοτυπία της καλής βρετανικής κουζίνας!