Για τσάι στης Μις Μαρπλ
Το απογευματινό τσάι είναι η κατεξοχήν αγγλική τελετουργική συνήθεια, αλλά και μια παράδοση που, στην Αγγλία του σήμερα, τείνει να εκλείψει. Το τσάι ως ρόφημα πρέπει σαφέστατα να διακρίνεται από το ελαφρύ γεύμα –«high tea» ή «meat tea»- που συνοδεύει το τσάι αυτό καθαυτό και που αρχικά ονομαζόταν «afternoon tea», επειδή λαμβανόταν γύρω στις πέντε το απόγευμα, εξού και το περίφημο «five o’ clock tea», με ένα φλυτζάνι παχύρρευστη σοκολάτα ανά χείρας. Λέγεται ότι αυτή που καθιέρωσε την ώρα και το περιεχόμενο του «five o’ clock tea» ήταν η Άννα, σύζυγος του δούκα του Μπέντεφορντ, καθώς τη συγκεκριμένη ώρα της ημέρας αισθανόταν «μια αδυναμία». Τον 190 αιώνα, οι Άγγλοι έπαιρναν πλουσιοπάροχο πρωινό με κρέατα και αυγά, το μεσημέρι έτρωγαν στο πόδι και το βράδυ δεν δειπνούσαν πριν από τις οκτώ. Συνεπώς, το μικρό κενό στο στομάχι που αισθανόταν η δούκισσα του Μπέντφορντ ήταν απόλυτα φυσιολογικό.
Όσο για τη «δούκισσα του θανάτου», εν προκειμένω, στα μυθιστορήματά της η τελετουργία του τσαγιού έχει ήδη χάσει κάτι από την παλιά της αίγλη. Στο περιθώριο μιας από τις έρευνές της (στο Διπλό είδωλο στον σπασμένο καθρέφτη), η Μις Μαρπλ προτείνει στον Ντέρμοτ Κράντοκ: «Αν έχετε χρόνο, ελάτε να πάρουμεμαζί το τσάι μας μια από αυτές τις μέρες… αν πίνεται τσάι ακόμη. Ξέρω ότι πολλοί νέοι σήμερα θεωρούν το “afternoon tea” κάτι ξεπερασμένο…» […]
Μακριά από το νησί τους, οι Άγγλοι είναι αμείλικτοι όσο αφορά στην ποιότητα του αναζωογονητικού αφεψήματος. Σύμφωνα με την Άγκνες Ρέπλιερ, συγγραφέα του αξεπέραστου To think of tea! «το γεγονός ότι το αγγλικό τσάι κατάφερε να επιζήσει στην αρχή της ύπαρξής του είναι ένα από αυτά τα θαύματα που κατά καιρούς αποκαθιστούν την πίστη μας σ’ έναν κόσμο ιδιαίτερα εχθρικό». Τόσο το χειρότερο για τον επιθεωρητή Ντέιβυ που, ποδοπατώντας με τα χοντροπάπουτσά του την παχιά μοκέτα του σαλονιού στο ξενοδοχείο Μπέρτραμ, προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του –για να του δώσει κουράγιο- ότι το “five ο’ clock tea” είναι παρελθόν, όπως και το πουλί Dodo του νησιού Μαυρίκιος».
Ανν Μαρτινετί - Φρανσουά Ριβιέρ: Σασπένς Καραμελέ (Ηλέκτρα, 2005)
