Η μις Μαρπλ και η κυρία Μακιλίκαντι αποτελείωσαν το πρόγευμά τους σιωπηλές, βυθισμένες στις σκέψεις τους.
Μετά έκαναν έναν μικρό περίπατο στον κήπο. Ωστόσο παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της μις Μαρπλ να τραβήξει το ενδιαφέρον της φίλης της στα λουλούδια, δεν κατάφερε να την κάνει να ξεχάσει. Για πρώτη φορά η κυρία Μακιλίκαντι δεν έρχισε να πλαέκει εγκώμια για τις υπέροχες γλάστρες της με το μεθυστικό άρωμα των σπάνιων φυτών της.
-Ο κήπος δεν είναι όπως θα έπρεπε, συνέχισε μηχανικά η μις Μαρπλ, ενώ το μυαλό της ταξίδευε αλλού. Φταίει όμως ο γιατρός Χαίηντοκ που μου έχει απαγορεύσει κατηγορηματικά να στέκομαι ή να γονατίζω. Τι μπορείς να κάνεις σ’ έναν κήπο αν δεν σκύβεις ή δεν γονατίζεις; Υπάρχει, βέβαια, ο μπάρμπα Έντουαρντ αλλά δεν κάνει και πολλά πράγματα. Το μόνο που κάνει είναι να πίνει αμέτρητα φλυτζάνια τσάι και να ποτίζει τα λουλούδια. Όχι πραγματική δουλειά δηλαδή.
-Σωστά, συμφώνησε η κυρία Μακιλίκαντι. Εμένα δεν μου το έχει απαγορεύσει ο γιατρός, αλλά ειδικά μετά το φαί και και κυρίως τώρα που έχω πάρει αρκετά περιττά κιλά –είπε, ρίχνοντας στην σιλουέτα της μια αποδοκιμαστική ματιά- νιώθω κάτι μικρές ενοχλήσεις στην καρδιά!
Μεσολάβησε μια λιγόλεπτη αλλά βαριά σιωπή, κι ύστερα η κυρία Μακιλίκαντι στράφηκε και βύθισε το ανήσυχο βλέμμα της στα μάτια της φίλης της.
-Λοιπόν;
Επρόκειτο για μια μικρή ασήμαντη λέξη, ο τόνος όμως της γυναίκας την έκανε να φαίνεται εξαιρετικά σπουδαία, λες και είχε βάλει μέσα όλα όσα ήθελα να πει. Η μις Μαρπλ ήξερε πολύ καλά τι εννοούσε.

Αγκάθα Κρίστι, Ο φόνος δεν είναι παιχνίδι, εκδόσεις, Λυχνάρι.
Μετάφραση: Τζένη Τσόχα